Κάτι κακό...

"He who fights with monsters should look to it that he himself does not become a monster... when you gaze long, into the abyss, the abyss also gazes into you..."

Friedrich Nietzsche

Η βροχή έξω είχε δυναμώσει τώρα, πνίγοντας όλους τους άλλους ήχους της τροπικής φθινοπωρινής νύχτας. Μουλιασμένος μέχρι το κόκκαλο, μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να ζεσταθεί με ένα μπάνιο στο ξενοδοχείο, ο Οζάιντ κάθησε στο κρεβάτι του δωματίου του, και πήρε μια βαθειά ανάσα για να διώξει όλη την ένταση εκείνου του βραδιού. Κάθε φορά όμως που έκλεινε τα μάτια, και το παρήγορο φως του κεριού που γέμιζε το μικρό δωμάτιο χανόταν πίσω από τα βλέφαρα, οι αναμνήσεις επέστρεφαν για να τον στοιχειώσουν. Δεν ήταν τόζο ο παράξενος κουκουλοφόρος ή το απόκοσμο κλάμα ή το πλάσμα που μύριζε φωτιά, όσο το ότι γνώριζε πως ο Σονικ ήταν ακόμα ζωντανός- και αυτό μόνο ευχάριστο δεν ήταν πλέον. Άνοιξε τα μάτια και το φως έστειλε τις σκοτεινές σκέψεις πάλι έξω, στα στενά σοκάκια του χωριού όπου ανήκαν...

"Πρέπει να μιλήσω με τους άλλους." "Τα περίεργα περιστατικά όσο πάνε και χειροτερεύουν."

Φέρνοντας στο μυαλό του τι είχε πάθει ο Άβαταρ δύο βράδια πριν, όταν ανακάλυψε το κομμένο χέρι του νάνου που έσωσε στο σακίδιό του, ο Οζάιντ πλησίασε με βαριά καρδιά το δικό του. Φέρνοντας το ως το κρεβάτι το άνοιξε. Αμέσως, μια γνωστή μυρωδιά του χτύπησε τη μύτη, έντονη όσο ποτέ. Αίμα.

"Οχι..." μουρμούρισε και κόιταξε. Ήταν το σκυλί, το σκυλί που του είχε κρατήσει συντροφιά όλο εκείνο το εφιαλτικό βράδυ. Πότε το σκότωσε; Το έβγαλε από την τσάντα για να το δει καλύτερα. Κάποιος έιχε χαράξει μια φράση πάνω στο δέρμα του σκυλιού:

-"πως με λένε;"

Λίγες ώρες πριν η ερώτηση θα φαινόταν αστεία στον ρέιντζερ, αλλά τώρα δεν τον ξάφνιασε. Ξαφνιάστηκε όμως όταν έπιασε το μαχαίρι του και χάραξε κάτω από την ερώτηση το όνομα που θα του έμενε χαραγμένο στη μνήμη: " Onureth Edar". Φρέσκο αίμα άρχισε να τρέχει από τη νέα πληγή, επαναφέροντας τον Οζάιντ στην πραγματικότητα. Κοιτώντας φοβισμένος γύρω στο αχνά φωτισμένο δωμάτιο, λες και φοβόταν μήπως τον έιχε δει κανένας, άνοιξε το παράθυρο και πέταξε το σακίδιο στον άδειο δρόμο από κάτω.

Ξέπλυνε τα χέρια του στο νυπτήρα του μπάνιου. Έτρεμαν. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Το είδωλο του, είχε γκριζωπό δέρμα και ξασπρισμένα μαλλιά, ταραγμένο βλέμμα και μια κόκκινη λάμψη τρεμόπαιζε στο βάθος των ματιών του. "Μοιάζω με τρελό" μουρμούρισε και γέλασε βραχνά.

Όντως, έμοιαζε, αν ήταν δυνατόν, λιγότερο με τον παλιό Οζάιντ και περισσότερο με κάτι άλλο.

Κάτι κακό...

Νομίζω ότι είσαστε έτοιμοι πλέον να δεχτείτε τον κανόνα του taint στο παιχνίδι. Η κλασσική φράση " νοιώθεις να γίνεσαι πιο κακός" που λέμε στο Μποντινοκ κάθε φορά που χρησιμοποιεί το μπαστούνι των ψυχών και οι πράξεις του Μορντιακ θα έχουν πραγματικό αντίκρισμα πλέον στο παιχνίδι.

Η αρχή του κανόνα αυτού στηρίζεται στο ότι το κακό έχει την ικανότητα να διαβρώνει και να διαφθείρει τις καρδιές όσων το αντικρύζουν. Μετά από χρόνια αγώνων ενάντια σε κάθε έκτρωμα της φύσης, η καρδιά ακόμα και του πιο καλού ιερέα του Πέλορ έχει μια σκοτεινή γωνιά... >Σύντομα θα ανεβάσω εδώ πως λειτουργούν οι νέοι κανόνες.