Προσεχώς

Ο κεραυνός φώτισε στιγμιαία τον σκοτεινό ουρανό, και οι πρώτες στάλες της βροχής έπεσαν πάνω στο απλωμένο χέρι του Οζάιντ. Ο δράκος δίπλα του χαμογέλασε.

-"ωραία, ας αφήσουμε το κάρο στο υπόστεγο να μη βραχεί".

Όλοι οι νεκροί συγκεντρώθηκαν στο μονοπάτι και συμπιέστηκαν στο λεπτό ίχνος μαγείας που άφηνε ο Μπόντινοκ. Δύο μέρες τώρα- "λέτε να το βρούμε;" ψιθύρισε ο Βασιλιάς. Ο Οζάιντ δεν απάντησε. Έριξε μια ματιά στα αστέρια που χάνονταν πίσω από τα σύννεφα και έσπρωξε τη βαριά ξύλινη πόρτα της βιβλιοθήκης.

Το αμυδρό φως από το τζάκι και οι σκιές από τις επιβλητικές βιβλιοθήκες που συγκέντρωναν τη σοφία χρόνων και χρόνων μπλέχτηκαν με αυτές των μουσκεμένων ηρώων. Αμέσως, άρχισε το ψάξιμο. Μερικά λεπτά μετά, το τριζοβόλημα της φωτιάς ακολούθησε ένας άλλος ήχος, μια ήρεμη φωνή που σκέπασε τους ήχους των χαρτιών και των ψιθύρων των ηρώων.

-"Ξέρετε, δεν είστε οι πρώτοι που αναζητούν αυτό το ημερολόγιο. Μόλις πριν λίγο θυμήθηκα μια κοπέλα... όχι πολύ καιρό πριν... το ζητούσε. Μου το επέστρεψε βέβαια, κάπου εδώ θα είναι αλλά..." ο Τζίμαστ σήκωσε τους ώμους του. "Δεν είστε οι πρώτοι."

Ο Οζάιντ πετάχτηκε από το κρεβάτι λουσμένος σε παγωμένο ιδρώτα. Η ανάγκη του να δει τα αστέρια ήταν έντονη όσο ποτέ. Αγνοώντας το κρύο που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο, ο Ονούρεθ κοιτούσε έπειτα από λίγο το σκοτεινό ουρανό.

"Η τρύπα μεγαλώνει πολύ γρήγορα." μουρμούρισε." Πρέπει να βιαστώ. "Και έπειτα, η κοπέλα...

"Θράξις..."