Εκ μέρους του dm σας, καλές γιορτές και ευτυχισμένος ο νέος χρόνος!
Άλλος ένας Άϊ Βασίλης για τη συλλογή μας ;)
Άλλος ένας Άϊ Βασίλης για τη συλλογή μας ;)
Monolith from beyond time
Heathen
Monday, December 31, 2012
Sunday, December 30, 2012
Η ζωή του Avatar μέσα από εικόνες...
Καιρό ήθελα να το ανεβάσω και το ξεχνούσα αλλά ήρθε η ώρα (1.5 μέρα πριν το 2013 , επιβάλλεται να ανέβει μέσα στο 2012)
Κάποτε ήμουν έτσι...
Μετά χάρη στον καλό μας DM βρήκα αυτό
Όταν συνειδητοποίησα τι έκανε ένιωθα έτσι !
Η χαρά μου δεν κράτησε πολύ μιας και μετά από λίγα χτυπήματα ήταν δεν ήταν 4-5 γύροι κατάφερα να σπάσω ένα όπλο που οι πιθανότητες ήταν 4-5% (δεν θυμάμαι ακριβώς) και όταν συνειδητοποίησα ότι το έσπασα ένιωθα κάπως έτσι...
Πάνω στο χαμό μου για να μην μείνω άοπλος βρήκα αυτό...
Δεν άργησα να αποτελειώσω και αυτό το όπλο . Άρχισα να κάνω κάτι τέτοια (σε brutal edition όμως)
Όμως μιας και τα μυαλά μου πήραν αέρα κρατώντας έστω και για λίγο ένα μαγικό όπλο (+1 +ικανότητα bash) αποφάσισα να απεμπολήσω ένα τεράστιο χρηματικό ποσό από τα χρυσά μου για να αγοράσω ΑΥΤΟ!!
Με ένα greataxe (+1) κάθε νάνος θα ήταν περήφανος όπως και εγώ άλλωστε
Μετά από 2-3 πάλι χτυπήματα έγινε το μοιραίο...
Ακολούθησε αυτό
Ο καλός μας ο DM φρόντισε να μου δώσει αυτό
Στην αρχή νόμζα ότι είναι τόσο
Και ότι θα κάνει αυτό
Πλέον νιώθω κάπως έτσι...
Κάποτε ήμουν έτσι...
Wednesday, December 19, 2012
Σκιάς όναρ άνθρωπος
Ας με συγχωρήσει ο Πίνδαρος που μεταφέρω τα λόγια του χωρίς τον κατάλληλο τονισμό, αλλά δεν έχω χρόνο (τι ειρωνία) να ασχοληθώ παραπάνω..
Δεν εχω ιδέα γιατί γράφω τέτοια ώρα εδώ. Ισως είναι επειδή μου έλειψε το αραχνιασμένο μας μπλογκ, οι καλές ημέρες του δνδ ή η καλή παρέα όλων σας.. Ισως το θεώρησα υποσυνείδητα μια καλή ευκαιρία να εξασκήσω την ταχύτητα μου στο πληκτρολόγιο μιας και θα το χρειαστώ με τοσες εργασίες που έπονται αυτό το διάστημα.. Ίσως το καταγράφω για να έχω ένα μνημονικό- έτσι πάει?- αυτής της περιόδου.. Η ίσως απλώς έχω αϋπνίες, δεν ξέρω..
Σε κάθε περίπτωση, ο ιστότοπος αυτός προορίζεται για το δνδ και δεν σκοπεύω να ξεφύγω- όχι πολύ- για να μη σας δυσαρεστήσω (όσους πρόκειται να το διαβάσετε αυτό ως το τέλος του τουλάχιστον). Θα ήθελα να πω εδώ δυο λόγια για τη διάσταση της σκιας. Μάλιστα, αυτό ακριβώς, τη διάσταση της σκιάς, αν και μάλλον όχι όπως ακριβώς νομίζετε. Η συγκεκριμένη διάσταση, μαζί με την αιθερική, έχει μια, όπως θα ξέρετε, πολύ ιδιαίτερη θέση στο Μέγα Τροχό του δνδ. Επικαλύπτει την υλική. Το σκέφτηκα αρκετά, και θεωρώ πως οι σχεδιαστές του παιχνιδιού, ο Τόλκιν ή όποιος άλλος συνέλαβε την ύπαρξη της, δεν την τοποθέτησε- ακόμα και αν το έκανε ασυνείδητα- έκει έχοντας υπόψιν του πόσο μέσα είχε πέσει. Και αυτό γιατί η διάσταση της σκιάς δεν είναι μια άλλη φασματική ουτοπία. Υπάρχει μέσα στη δικιά μας, τρέφεται από αυτή. Σκιές οι παίκτες μας, άψυχες μαριονέτες στα χέρια των δημιουργών τους, μπλέκονται σε ένα χορό περιπετειών και θανάτου μέχρι να αφήσουμε κάτω τα ζάρια και τα χαρτιά μας και να τερματίσουμε τον προσωρινό τους κόσμο, προσωρινα. Σκιές και εμείς.
Νομίζω ο Πλάτωνας ήταν που ανέφερε ένα διάλογο του Σωκράτη στον οποίο ζητούσε από κάποιο μαθητή του να φανταστούν τους ανθρώπους να ζουν σε μια σκοτεινή σπηλια..Ξέρω πως η αναφορά σε αρχαίες αυθεντίες μπορεί ουσιαστικά να στηρίξει το οτιδήποτε, αλλά εδώ νομίζω ταιριάζει και κρίντε με εσείς. "Στη σπηλιά αυτή λοιπόν οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι από την παιδική τους ηλικία, δεμένοι από το λαιμό και τα πόδια, κοιτώντας έναν τοίχο, ανήμποροι να στρέψουν τα κεφάλια τους. Πίσω τους, ένα τοιχάκι τους χωρίζει από ένα δρόμο της σπηλιάς όπου κάποιοι κουβαλάνε αγάλματα ανθρώπων και ζώων. Πίσω από τους αγνώστους μια φωτιά φωτίζει τη σπηλια. Οι σκιές των αγαλμάτων πέφτουν στον τοίχο των φυλακισμένων, και είναι το μόνο που ι φυλακισμένοι μπορούν να δουν. ..κάτι σα θέατρο σκιών, μόνο που οι φυλακισμένοι δεν ξέρουν ότι αυτά που βλέπυν είναι σκιές ή κούκλες.. πιστεύουν ότι αυτά που βλέπουν είναι αληθινά. Και ο Σωκράτης περιγράφει αυτούς που κουβαλάνε τα αγάλματα άλλους σιωπηλούς και άλλους να μιλάνε. Αλλά από τον αντίλαλο οι φυλακισμένοι θεωρούν ότι είναι οι σκιές που μιλάνε (και εγώ θα πρόσθετα και ακούνε τις σκιές, και πιστεύουν τις σκιές, και αγαπάνε τις σκιές, και εμπιστεύονται τις σκιες..)
Αν τώρα ένας φυλακισμένος λυνόταν από τα δεσμά του και μπορούσε να κοιτάξει γύρω του θα κλονιζόταν. Το πιο πιθανό είναι να πίστευε πως ό,τι γνώριζε πριν ήταν αληθινό, κι όχι αυτό που έβλεπε τώρα. Σταδιακά θα καταλάβαινε οτι αυτός τον οποίο θεωρούσε άνθρωποήταν απλώς η σκιά του αγάλματος ενός ανθρώπου.. Μα πιο πολυ, πιο πολύ θα κλονιζόταν αν τον έβγαζαν από τη σπηλιά στο φως του ήλιου. Η πρώτη συνέπεια θα ήταν εκτύφλωση. Σιγά σιγά ίσως να μπορέσει να προσαρμοστεί σε αυτό τον καινούριο κόσμο, παρατηρώντας πρώτα αυτό που ήδη γνωρίζει- σκιές. Στη συνέχεια τον ουρανό, αλλά μόνο τη νύχτα. Το τελευταίο βήμα θα ήταν να μπορέσει να παρατηρήσει τον ουρανό την ημέρα..
Να κοιτάξει τον ήλιο κατάματα."
Καταλαβαίνετε που το πάω. όλα γύρω μας είναι σκιές, δυνάμεις της αιθερικής, της σκιώδους, της τέταρτης η της ν-διάστασης δεν ξέρω και εγώ, της οποίας όσα αντιλαμβανόμαστε στον κόσμο μας είναι αποτυπώματα. Όχι, δεν το γυρνάω στη μεταφυσική. Απλώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να συλλάβουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια του κόσμου μας και έτσι αντιλαμβανόμαστε μια ελλειπή εικόνα του, μια σκιά του. Το πρόβλημα έρχεται όταν έχουμε ελλειπή εικόνα και για τον εαυτό μας. Πάντα δηλαδή, εκ των πραγμάτων. Και είναι γεγονός, πράγματι το θαύμα αυτό συμβαίνει, και νοιώθω άλλες φορές τον εαυτό μου πιο αληθινό, πιο ζωντανό και πιο εδώ, ενώ άλλες πιο απόμακρο, μια σκιά σαν όλες τις άλλες. Δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω? Κάντε μια βόλτα στο σύνταγμα, εκεί υπάρχουν πολλές σκιές, κρυμμένες κάτω από παγκάκια, στις σκάλες του μετρό, στους δρόμους.. Και αν είχατε ξεχάσει ότι υπάρχουν, τοτε, όπως εγώ, έχετε συνηθίσει να μην τις βλέπετε, βλέπετε έναν κόσμο όχι όπως είναι αλλά ένα κόσμο σκιά, και γίνεστε και εσείς σκιές για τον κόσμο αντίστοιχα. Και έτσι η διάσταση της σκιάς ανοίγει πύλες στην υλική. Ό,τι κι αν ψιθυρίζουν Εκείνοι πίσω από τον τοίχο, Εκείνοι πίσω από τα αστρα εμείς θα πιστέψουμε όσα τα αγάλματα ψιθυρίζουν, ό,τι κι αν συμβολίζουν τα αγάλματα αυτά, γιατί στην τελική είναι το μόνο που μπορούμε να δούμε.. Και γεμίζουν τα σπίτια και τα γραφεία και οι δρόμοι σκιές, και άλλες σκιές.. χαχαχα! Ίσως είναι που πρόσφατα είδα το spirited away, μην τρομάζετε :p
Δεν είναι ταχαμου ο Sleeper μια σκιά του καθενός μας? Ένα αποτύπωμα του τι θα μπορούσαμε να γίνουμε αν υποκύπταμε στις υποσχέσεις των άστρων, στους νεκρούς πίσω από τον τοίχο της σκιάς που κουνάνε τα αγάλματα? Αν πιστεύαμε πως όσα υπόσχονταν τα άστρα είναι αληθινά? Πόσο απέχει ο θείος Κάνθαρος από τους κυβερνήτες του σήμερα, που μπροστά στον πειρασμό της εξουσίας και της αναγνώρισης χάσανε το δράκο τους? Και που όταν κατάλαβαν τι έχασαν και προσπάθησαν να το ξαναχτίσουν, ήταν πια αργά, γιατί τα χέρια τους ήταν ήδη δεμένα, και τα μάτια τους στραμμένα στον τοίχο? Πόσο απέχουν από εμάς? Ποιος λέει πως ο Μόραντιν είναι ο "καλός", ο προστάτης? Πόσο απέχει ένας ιερέας του Πέλορ από έναν Λιτς?
Εσείς ξέρετε. Εγώ πιστεύω αυτό- πολύ λίγο. Για αυτό είμαι πολύ προσεκτικός, και πρόβλημα μου μάλλον. Και παρατήρησα και κάτι άλλο, μετά από 8 χρόνια ως dm: Οσο καλός ηθοποιός και αν είναι κάποιος, όσο αδιάφορος με το παιχνίδι και αν έιναι, ποτέ δε θα καταφέρει να παίξει για πολύ παίκτη με χαρακτήρα πολύ αταίριαστο με το δικό του. Ο χαρακτήρας που θα φτιάξει αργά η γρήγορα θα γινει σκια. Μια σκιά του ίδιου του παίκτη. Μια πεμπτουσία της υπόστασης του, η ενος τμήματός της ας πούμε. Ένα αποτύπωμα των βαθύτερων φόβων, τραυματων και επιθυμιών μας. Και αυτό γιατί αντίθετα με μια παράσταση που ο ηθοποιός παίζει τον κακό και τελειώνει, το δνδ κρατάει καιρό, και οι συνέπειες του αντιστοιχούν σε αυτές της αληθινής ζωής.. Ο npc που σκότωσες δε θα ξαναφανεί ποτέ, θα πάψει να επηρεάζει τον κόσμο, δε θα ξαναπαίξει στην επόμενη παράσταση. Αλλά, αντίθετα με την αληθινή ζωή, εδώ ο θάνατος είναι προσωρινός, και η δυνατότητα ελευθερίας είναι μεγαλύτερη, για αυτό αφήνουμε έναν εσώτερο και σκιωδώς κρυμμένο εαυτό μας να φανεί..
Υποθέτω περιμένετε κάποια κατάληξη.. Ε λοιπόν δεν υπάρχει. Ήθελα μόνο να γράψω εδώ όσα περνάνε από το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, και να τα κάνω όσο πιο δνδικά μπορώ για να μη με περασατε για τρελο.. δεν τα καταφερα, ε? Δεν πειράζει. Και τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει κάτι που μου έρχεται στο νου σαν κατάληξη. Βλέπετε, υπάρχει κάτι καλό στη διάσταση της σκιάς, υπάρχει κάτι καλό στην κρίση και στην πύλη που ανοίγει: Μας ξεβολέβει. Μας δείχνει πως ο κόσμος δεν είναι αυτός που μάθαμε να βλέπουμε. Γιατί εδώ κρύβεται το μυστικό τησ σπηλιάς του Σωκράτη όπως το είδα εγώ, και εδώ κρύβεται ίσως η μεγάλη ελπίδα- βλέπετε, οι φυλακισμένοι είμαστε δεμένοι.. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο να μας ελευθερώσει. όχι ήρωες η Εκείνους πίσω από τον τοίχο. Το διπλανό μας, να σταματήσει να κοιτά τον τοίχο και να απλώσει το δεμένο του χέρι στον πάσαλο μας να λύσει εμάς. Γίνεται? Εσείς θα μου πείτε. Αν ναι, τότε το γεγονός ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο μόνο σα μια μισή εικόνα, ένα θολό κομμάτι, με όσα έχουμε μάθει να βλέπουμε και να πιστεύουμε δεν.. κάθε ένας μας τον βλέπει διαφορετικά, μέσα από τη δική του σκιά, αλλά όταν τα κομμάτα ενωθούν.. μόνο από τις υποδείξεις των α΄λλων μαθαίνουμε τα λάθη μας. Μόνοι μας ποτέ..
Και εμένα προσωπικά δε μου φαίνεται τόσο κακό αυτο.
Να και το συμπέρασμα σας λοιπον, και δε χρειάζετε καν να το διαβάσετε
Μην επαναπαύεστε ποτέ, μην πιστεύετε χωρίς να σκεφτείτε
Μη σταματάτε να πιστεύετε ότι είστε σκιά, να ψάχνετε συνεχώς παραπέρα, να δείτε τον ήλιο
μη πιστεύτε το προηγούμενο χωρις να το σκεφτείτε
ούτε αυτο
ουτε αυτο
κλπ :ρ
Και φτάσαμε στην ευχή και την κατάρα μαζί, γιατί όταν πάψουμε να πιστεύουμε στις σκιές, και στη Μια αλήθεια, και στον εαυτό μας, είμαστε καταδικασμένοι να μη δούμε ποτέ τον ήλιο κατάματα, αλλά να συνεχίσουμε εκεί που άλλοι θα σταματούσαν..
Θα ερχόμαστε όμως όλο και πιο κοντά
και το καλύτερο, μονο με τη βοήθεια των άλλων
Το φυλλάδιο των μαθηματικών με τις ασκήσεις στην 3η λυκείου έκλεινε με ένα κατι σαν ποιήμα που λεγόταν "στα μονοπάτια των σκιών" και που κατέληγε μια, προσεκτικά επιλεγμένη όπως πιστεύω, φράση από τον Τσέκο
Ερευνάτε επ' άπειρον..
Δεν τρελάθηκα, μην ανησυχείτε. Απλώς νοιώθω πιο σκιά από ποτέ αυτή τη στιγμή..
Α, και δε λέω αρλούμπες, μιλάω μεταφορικά
νομίζω δηλαδή, γιατι είναι 2μιση η ωρα :ρ
Ας με συγχωρήσει ο Πίνδαρος που μεταφέρω τα λόγια του χωρίς τον κατάλληλο τονισμό, αλλά δεν έχω χρόνο (τι ειρωνία) να ασχοληθώ παραπάνω..
Δεν εχω ιδέα γιατί γράφω τέτοια ώρα εδώ. Ισως είναι επειδή μου έλειψε το αραχνιασμένο μας μπλογκ, οι καλές ημέρες του δνδ ή η καλή παρέα όλων σας.. Ισως το θεώρησα υποσυνείδητα μια καλή ευκαιρία να εξασκήσω την ταχύτητα μου στο πληκτρολόγιο μιας και θα το χρειαστώ με τοσες εργασίες που έπονται αυτό το διάστημα.. Ίσως το καταγράφω για να έχω ένα μνημονικό- έτσι πάει?- αυτής της περιόδου.. Η ίσως απλώς έχω αϋπνίες, δεν ξέρω..
Σε κάθε περίπτωση, ο ιστότοπος αυτός προορίζεται για το δνδ και δεν σκοπεύω να ξεφύγω- όχι πολύ- για να μη σας δυσαρεστήσω (όσους πρόκειται να το διαβάσετε αυτό ως το τέλος του τουλάχιστον). Θα ήθελα να πω εδώ δυο λόγια για τη διάσταση της σκιας. Μάλιστα, αυτό ακριβώς, τη διάσταση της σκιάς, αν και μάλλον όχι όπως ακριβώς νομίζετε. Η συγκεκριμένη διάσταση, μαζί με την αιθερική, έχει μια, όπως θα ξέρετε, πολύ ιδιαίτερη θέση στο Μέγα Τροχό του δνδ. Επικαλύπτει την υλική. Το σκέφτηκα αρκετά, και θεωρώ πως οι σχεδιαστές του παιχνιδιού, ο Τόλκιν ή όποιος άλλος συνέλαβε την ύπαρξη της, δεν την τοποθέτησε- ακόμα και αν το έκανε ασυνείδητα- έκει έχοντας υπόψιν του πόσο μέσα είχε πέσει. Και αυτό γιατί η διάσταση της σκιάς δεν είναι μια άλλη φασματική ουτοπία. Υπάρχει μέσα στη δικιά μας, τρέφεται από αυτή. Σκιές οι παίκτες μας, άψυχες μαριονέτες στα χέρια των δημιουργών τους, μπλέκονται σε ένα χορό περιπετειών και θανάτου μέχρι να αφήσουμε κάτω τα ζάρια και τα χαρτιά μας και να τερματίσουμε τον προσωρινό τους κόσμο, προσωρινα. Σκιές και εμείς.
Νομίζω ο Πλάτωνας ήταν που ανέφερε ένα διάλογο του Σωκράτη στον οποίο ζητούσε από κάποιο μαθητή του να φανταστούν τους ανθρώπους να ζουν σε μια σκοτεινή σπηλια..Ξέρω πως η αναφορά σε αρχαίες αυθεντίες μπορεί ουσιαστικά να στηρίξει το οτιδήποτε, αλλά εδώ νομίζω ταιριάζει και κρίντε με εσείς. "Στη σπηλιά αυτή λοιπόν οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι από την παιδική τους ηλικία, δεμένοι από το λαιμό και τα πόδια, κοιτώντας έναν τοίχο, ανήμποροι να στρέψουν τα κεφάλια τους. Πίσω τους, ένα τοιχάκι τους χωρίζει από ένα δρόμο της σπηλιάς όπου κάποιοι κουβαλάνε αγάλματα ανθρώπων και ζώων. Πίσω από τους αγνώστους μια φωτιά φωτίζει τη σπηλια. Οι σκιές των αγαλμάτων πέφτουν στον τοίχο των φυλακισμένων, και είναι το μόνο που ι φυλακισμένοι μπορούν να δουν. ..κάτι σα θέατρο σκιών, μόνο που οι φυλακισμένοι δεν ξέρουν ότι αυτά που βλέπυν είναι σκιές ή κούκλες.. πιστεύουν ότι αυτά που βλέπουν είναι αληθινά. Και ο Σωκράτης περιγράφει αυτούς που κουβαλάνε τα αγάλματα άλλους σιωπηλούς και άλλους να μιλάνε. Αλλά από τον αντίλαλο οι φυλακισμένοι θεωρούν ότι είναι οι σκιές που μιλάνε (και εγώ θα πρόσθετα και ακούνε τις σκιές, και πιστεύουν τις σκιές, και αγαπάνε τις σκιές, και εμπιστεύονται τις σκιες..)
Αν τώρα ένας φυλακισμένος λυνόταν από τα δεσμά του και μπορούσε να κοιτάξει γύρω του θα κλονιζόταν. Το πιο πιθανό είναι να πίστευε πως ό,τι γνώριζε πριν ήταν αληθινό, κι όχι αυτό που έβλεπε τώρα. Σταδιακά θα καταλάβαινε οτι αυτός τον οποίο θεωρούσε άνθρωποήταν απλώς η σκιά του αγάλματος ενός ανθρώπου.. Μα πιο πολυ, πιο πολύ θα κλονιζόταν αν τον έβγαζαν από τη σπηλιά στο φως του ήλιου. Η πρώτη συνέπεια θα ήταν εκτύφλωση. Σιγά σιγά ίσως να μπορέσει να προσαρμοστεί σε αυτό τον καινούριο κόσμο, παρατηρώντας πρώτα αυτό που ήδη γνωρίζει- σκιές. Στη συνέχεια τον ουρανό, αλλά μόνο τη νύχτα. Το τελευταίο βήμα θα ήταν να μπορέσει να παρατηρήσει τον ουρανό την ημέρα..
Να κοιτάξει τον ήλιο κατάματα."
Καταλαβαίνετε που το πάω. όλα γύρω μας είναι σκιές, δυνάμεις της αιθερικής, της σκιώδους, της τέταρτης η της ν-διάστασης δεν ξέρω και εγώ, της οποίας όσα αντιλαμβανόμαστε στον κόσμο μας είναι αποτυπώματα. Όχι, δεν το γυρνάω στη μεταφυσική. Απλώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να συλλάβουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια του κόσμου μας και έτσι αντιλαμβανόμαστε μια ελλειπή εικόνα του, μια σκιά του. Το πρόβλημα έρχεται όταν έχουμε ελλειπή εικόνα και για τον εαυτό μας. Πάντα δηλαδή, εκ των πραγμάτων. Και είναι γεγονός, πράγματι το θαύμα αυτό συμβαίνει, και νοιώθω άλλες φορές τον εαυτό μου πιο αληθινό, πιο ζωντανό και πιο εδώ, ενώ άλλες πιο απόμακρο, μια σκιά σαν όλες τις άλλες. Δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω? Κάντε μια βόλτα στο σύνταγμα, εκεί υπάρχουν πολλές σκιές, κρυμμένες κάτω από παγκάκια, στις σκάλες του μετρό, στους δρόμους.. Και αν είχατε ξεχάσει ότι υπάρχουν, τοτε, όπως εγώ, έχετε συνηθίσει να μην τις βλέπετε, βλέπετε έναν κόσμο όχι όπως είναι αλλά ένα κόσμο σκιά, και γίνεστε και εσείς σκιές για τον κόσμο αντίστοιχα. Και έτσι η διάσταση της σκιάς ανοίγει πύλες στην υλική. Ό,τι κι αν ψιθυρίζουν Εκείνοι πίσω από τον τοίχο, Εκείνοι πίσω από τα αστρα εμείς θα πιστέψουμε όσα τα αγάλματα ψιθυρίζουν, ό,τι κι αν συμβολίζουν τα αγάλματα αυτά, γιατί στην τελική είναι το μόνο που μπορούμε να δούμε.. Και γεμίζουν τα σπίτια και τα γραφεία και οι δρόμοι σκιές, και άλλες σκιές.. χαχαχα! Ίσως είναι που πρόσφατα είδα το spirited away, μην τρομάζετε :p
Δεν είναι ταχαμου ο Sleeper μια σκιά του καθενός μας? Ένα αποτύπωμα του τι θα μπορούσαμε να γίνουμε αν υποκύπταμε στις υποσχέσεις των άστρων, στους νεκρούς πίσω από τον τοίχο της σκιάς που κουνάνε τα αγάλματα? Αν πιστεύαμε πως όσα υπόσχονταν τα άστρα είναι αληθινά? Πόσο απέχει ο θείος Κάνθαρος από τους κυβερνήτες του σήμερα, που μπροστά στον πειρασμό της εξουσίας και της αναγνώρισης χάσανε το δράκο τους? Και που όταν κατάλαβαν τι έχασαν και προσπάθησαν να το ξαναχτίσουν, ήταν πια αργά, γιατί τα χέρια τους ήταν ήδη δεμένα, και τα μάτια τους στραμμένα στον τοίχο? Πόσο απέχουν από εμάς? Ποιος λέει πως ο Μόραντιν είναι ο "καλός", ο προστάτης? Πόσο απέχει ένας ιερέας του Πέλορ από έναν Λιτς?
Εσείς ξέρετε. Εγώ πιστεύω αυτό- πολύ λίγο. Για αυτό είμαι πολύ προσεκτικός, και πρόβλημα μου μάλλον. Και παρατήρησα και κάτι άλλο, μετά από 8 χρόνια ως dm: Οσο καλός ηθοποιός και αν είναι κάποιος, όσο αδιάφορος με το παιχνίδι και αν έιναι, ποτέ δε θα καταφέρει να παίξει για πολύ παίκτη με χαρακτήρα πολύ αταίριαστο με το δικό του. Ο χαρακτήρας που θα φτιάξει αργά η γρήγορα θα γινει σκια. Μια σκιά του ίδιου του παίκτη. Μια πεμπτουσία της υπόστασης του, η ενος τμήματός της ας πούμε. Ένα αποτύπωμα των βαθύτερων φόβων, τραυματων και επιθυμιών μας. Και αυτό γιατί αντίθετα με μια παράσταση που ο ηθοποιός παίζει τον κακό και τελειώνει, το δνδ κρατάει καιρό, και οι συνέπειες του αντιστοιχούν σε αυτές της αληθινής ζωής.. Ο npc που σκότωσες δε θα ξαναφανεί ποτέ, θα πάψει να επηρεάζει τον κόσμο, δε θα ξαναπαίξει στην επόμενη παράσταση. Αλλά, αντίθετα με την αληθινή ζωή, εδώ ο θάνατος είναι προσωρινός, και η δυνατότητα ελευθερίας είναι μεγαλύτερη, για αυτό αφήνουμε έναν εσώτερο και σκιωδώς κρυμμένο εαυτό μας να φανεί..
Υποθέτω περιμένετε κάποια κατάληξη.. Ε λοιπόν δεν υπάρχει. Ήθελα μόνο να γράψω εδώ όσα περνάνε από το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, και να τα κάνω όσο πιο δνδικά μπορώ για να μη με περασατε για τρελο.. δεν τα καταφερα, ε? Δεν πειράζει. Και τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει κάτι που μου έρχεται στο νου σαν κατάληξη. Βλέπετε, υπάρχει κάτι καλό στη διάσταση της σκιάς, υπάρχει κάτι καλό στην κρίση και στην πύλη που ανοίγει: Μας ξεβολέβει. Μας δείχνει πως ο κόσμος δεν είναι αυτός που μάθαμε να βλέπουμε. Γιατί εδώ κρύβεται το μυστικό τησ σπηλιάς του Σωκράτη όπως το είδα εγώ, και εδώ κρύβεται ίσως η μεγάλη ελπίδα- βλέπετε, οι φυλακισμένοι είμαστε δεμένοι.. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο να μας ελευθερώσει. όχι ήρωες η Εκείνους πίσω από τον τοίχο. Το διπλανό μας, να σταματήσει να κοιτά τον τοίχο και να απλώσει το δεμένο του χέρι στον πάσαλο μας να λύσει εμάς. Γίνεται? Εσείς θα μου πείτε. Αν ναι, τότε το γεγονός ότι μπορούμε να δούμε τον κόσμο μόνο σα μια μισή εικόνα, ένα θολό κομμάτι, με όσα έχουμε μάθει να βλέπουμε και να πιστεύουμε δεν.. κάθε ένας μας τον βλέπει διαφορετικά, μέσα από τη δική του σκιά, αλλά όταν τα κομμάτα ενωθούν.. μόνο από τις υποδείξεις των α΄λλων μαθαίνουμε τα λάθη μας. Μόνοι μας ποτέ..
Και εμένα προσωπικά δε μου φαίνεται τόσο κακό αυτο.
Να και το συμπέρασμα σας λοιπον, και δε χρειάζετε καν να το διαβάσετε
Μην επαναπαύεστε ποτέ, μην πιστεύετε χωρίς να σκεφτείτε
Μη σταματάτε να πιστεύετε ότι είστε σκιά, να ψάχνετε συνεχώς παραπέρα, να δείτε τον ήλιο
μη πιστεύτε το προηγούμενο χωρις να το σκεφτείτε
ούτε αυτο
ουτε αυτο
κλπ :ρ
Και φτάσαμε στην ευχή και την κατάρα μαζί, γιατί όταν πάψουμε να πιστεύουμε στις σκιές, και στη Μια αλήθεια, και στον εαυτό μας, είμαστε καταδικασμένοι να μη δούμε ποτέ τον ήλιο κατάματα, αλλά να συνεχίσουμε εκεί που άλλοι θα σταματούσαν..
Θα ερχόμαστε όμως όλο και πιο κοντά
και το καλύτερο, μονο με τη βοήθεια των άλλων
Το φυλλάδιο των μαθηματικών με τις ασκήσεις στην 3η λυκείου έκλεινε με ένα κατι σαν ποιήμα που λεγόταν "στα μονοπάτια των σκιών" και που κατέληγε μια, προσεκτικά επιλεγμένη όπως πιστεύω, φράση από τον Τσέκο
Ερευνάτε επ' άπειρον..
Δεν τρελάθηκα, μην ανησυχείτε. Απλώς νοιώθω πιο σκιά από ποτέ αυτή τη στιγμή..
Α, και δε λέω αρλούμπες, μιλάω μεταφορικά
νομίζω δηλαδή, γιατι είναι 2μιση η ωρα :ρ
Subscribe to:
Posts (Atom)